Casares e Fole

Desde a Sala de Investigadores, unha fotografía do libriño do que hoxe falamos, signatura GA 23946/1-2-3 (prema na imaxe para acceso ao rexistro no catálogo)

 

 

Por moito que teña pasado o Día das Letras, non queremos deixar este blog sen alimentar, aínda que sexa de cando en vez. Traemos hoxe un libriño sorprendente, que temos xa dende hai tempo na biblioteca. Publicado no ano 1997 e de autoría de Tonina Gay Parga, e titulado Ánxel Fole: ¡sí, señor!  . Neste libriño, no que se recompilan distintos escritos de diferentes autores acerca da figura e da obra de Fole, destacamos hoxe a colaboración de Carlos Casares titulada “O día que coñecín a Ánxel Fole”. E destacámola por varias razóns: en primeiro lugar, polas anécdotas daquel primeiro encontro e que pasaremos a resumir; e, por outro, porque trátase do xérmolo dun futuro libro que remataría sendo Conversas con Ánxel Fole. 

 

“Un día, alá polo principio dos anos sesenta, cheguei a casa de Ramón Piñeiro en Santiago para facerlle unha visita. Cando xa pasara á pequena biblioteca onde recibía aos amigos, sorprendeume que unha persoa tan cortés e amable como el non me presentara a un señor que estaba no mesmo cuarto, un pouco alonxado da mesa camilla, sentado nun banqueto de madeira e escoitando música. O caso é que Piñeiro e máis eu nos puxemos a falar, e, ó pouco tempo, aquel home da esquina dixo en voz alta, de repente, como un trallazo: “Beethoven, sí señor, Beethoven! Aínda que me pareceu algo raro, non lle din máis importancia. 

Seguimos a nosa conversa, pero uns minutos despois escoitouse de novo unha frase dita en voz alta, como a anterior, pero desta vez, completamente absurda: “¡El Consejo Económico y Sindical, sí señor! Eu non puiden evitar un sorriso, que Piñeiro compartiu, mentres me explicaba en voz baixa: “É Ánxel Fole”. Aclarado o misterio, dediqueime a observar ao escritor, a quen eu lera con moito interese pouco despois de chegar a Santiago, e a quen eu admiraba como narrador” (p. 14)

Sigue a continuación Casares comentando a insólita mezcla de excentricidade, coñecemento enciclopédico e boa conversa que tiña Ánxel Fole, e da que se decatou xa nos primeiros momentos do xantar que compartiron baixo a hospitalidade de Ramón Piñeiro.  O libriño do que falamos trae unha gravación desta testemuña falada de Carlos Casares, complementándose cos méritos que a Real Academia Galega vía en Fole para adicarlle o Día das Letras en 1997.

Máis sobre Ánxel Fole no catálogo da BUSC

E tamén sobre Ramón Piñeiro 

Advertisement

Carlos Casares 2017: algunhas iniciativas en escolas galegas

Como sabedes, temos neste blog varias lapelas nas que damos conta da bibliografía de Carlos Casares- cabeceira deste blog-  así coma das mais senlleiras iniciativas que, ao abeiro doutras institucións, xurden tamén para lembrar, aprender e coñecer a vida e obra do autor destacado.(lista de páxinas e blogs na columna dereita).  Pero queremos tamén dar conta do que se fai nas escolas, nos institutos, para difundir e coñecer a obra de Carlos Casares e axudar a difusión dalgúns destes proxectos. Cómpre subliñar a implicación do profesorado dos centros no desenvolvemento destas actividades.

Desde a Asesoría de Bibliotecas Escolares da Xunta de Galicia, achegámonos a dous proxectos ben fermosos feitos por alumnos de dúas escolas galegas. No blog  Hora de ler, xestionado pola propia asesoría, atopamos este ramallete de entrevistas feitas polos alumnos do CEIP dos Dices (Rois, A Coruña), onde preguntan a Henrique Monteagudo, Xavier Seoane, Camilo  Noia ou Damián Villalaín  que escollan a súa obra favorita de Carlos Casares, contando tamén  por qué recomendarían a súa lectura.

Tamén no mesmo CEIP realizan tódolos anos un Telexornal adicado a figura homenaxeada no Día das Letras, converténdose nunha tradición.

Pareceunos moi divertida esta adaptación de As laranxas mais laranxas de tódalas laranxas feita no CEIP Antonio Fernández López.

E que decir desta adaptación de A galiña azul feita polos alumnos do IES Carlos Casares de Vigo? Pois que é dunha orixinalidade absoluta. É unha das accións do proxecto de innovación educativa Galaxia Casares, ao que convén botar unha ollada pola gran cantidade de recursos que xuntan, a calidade do seu traballo e a implicación do alumnado.

 

 

Ou, tamén, esta adaptación do mesmo conto feita con pictogramas e lida polas alumnas da aula de educación especial do Colexio Compañía de María.

E ao abeiro do programa Dcine do CEIP Isaac Díaz Pardo de Sada, achégannos esta montaxe na que moi ben resumen a traxectoria vital e literaria de Carlos Casares.

 

Carlos Casares, tradutor

Unha das facetas da tarefa creadora Carlos Casares é o seu vínculo coa tradución. Por unha banda, como autor do verquido ao galego dalgúns textos senlleiros da literatura infantil, como O principiño de Saint Exúpery. Por outra banda, tamén o seu interese por encher a editorial Galaxia de traducións de obras clásicas de autores estranxeiros que non tiñan, ata o momento, versión na nosa língua. E, por último, deberíamos facer referencia ao interese pola autotradución, sendo responsable das versións en castelán dalgunha das súas propias obras mesmo considerándose, por parte da crítica, novas versións das obras primixenias.   Lemos o artigo da profesora  Iolanda Galanes titulado “El agente de traducción en la recuperación de un sistema cultural: a propósito de Carlos Casares” onde sinala  introdución  en Galicia do devandito  Saint-Exúpery, pero tamén, por exemplo de María Grippe, Perrault o Grimm. A incorporación ao catálogo de Galaxia de autores como Steinbeck ou Balzac, de Flaubert ou Conan Doyle non fan mais que subliñar ese interese por outorgarlle a lingua galega a condición de língua de tradución, ademais de ofertarlles aos lectores potenciais unha variada selección de autores clásicos e contemporáneos.

Unha mostra desto que estamos a falar témolo no fondo da BUSC, sendo estes que amosamos exemplares que temos na Biblioteca Xeral, aínda que  toda a obra de Carlos Casares como tradutor e presente nos nosos fondos pódese ver  na lapela correspondente deste blog.

 

Versión ao galego de “Le petit Prince” de Saint-Exúpery, signatura GA1523 (prema na imaxe para ir ao rexistro no catálogo)

Tradución de “The old man and the sea” de Hemingway realizada por Carlos Casares (prema para ir ao rexistro)

Autotraducións- ou novas versións en castelán- de dúas obras de Carlos Casares: “Los muertos de aquel verano” e “El sol del verano”

 

 

 

Unha lembranza do Casares xornalista

Lemos no imprescindible Carlos Casares, un contador de historias do profesor Henrique Monteagudo, un perfecto resumo do que foi a relación de Casares co xornalismo. Falando das súas colaboracións na Voz de Galicia, e esporádicamente en El País, considera a época de “A marxe” – a columna na Voz e que se prolongaría durante casi dez anos- unha das máis interesantes aventuras literarias do escritor, e que lle daría moita visibilidade nun público non necesariamente lector dos seus libros, consagrando a súa popularidade.

Deste xeito, a columna converteuse nun atractivo “locus amoenus”, un recanto ateigado de enlevo, bo humor e complicidade, onde o lector de prensa procuraba un chisco de frescura e acougo ao resgardo do sensacionalismo estridente, a inflación de trivialidades e o balbordo abouxador e tantas veces estarrecente que inzan as páxinas dos xornais (…) O común dos lectores anónimos identificouse axiña con aquela voz que falaba desde a súa mesma perspectiva, un punto de vista que o cidadán da rúa vía ergueiro, vindicado e ennobrecido por obra dun autor de talento.

(p. 126-127)

Na BUSC, temos diferentes edicións de Á marxe. Amosámovos unha imaxe das que temos no depósito da Xeral:

 

Unha imaxe tirada das baldas do depósito da Xeral: a signatura currens GA.- 38439, que corresponde a “Á marxe”, reunión de tódolos artigos na edición de Galaxia.

 

Pero queremos deternos nun volume algo especial para nós. Trátase de Á marxe, palabra de escritor, premio Roberto Blanco Torres de xornalismo de opinión e publicado pola Universidade de Santiago de Compostela. Recollense aquí os artigos publicados no devandito xornal entre o 2 de xaneiro de 2002 e o 10 de marzo do mesmo ano, data da morte do escritor. Interrompeuse destre triste xeito, un dietario, unha cita cotiá cos seus lectores. Deixamos a imaxe do penúltimo e do derradeiro artigo, en branco, e titulado como a propia sección do autor.

?